Orijinal olarak Nintendo DS ve Wii’ye çıkmış görsel roman tarzındaki iki Another Code
oyununun Switch için yeniden yapılıp, bir araya getirilmiş hallerine gelin bir göz atalım.
Nedir ki bu görsel roman türü?
Görsel roman tarzındaki oyunlar sanat dizaynları ve oynanış olarak verdikleri kararlar ile aslında sadece belli bir kesime hitap ediyorlar. Açık konuşmak gerekirse bu türü çokta seven biri değilim. Şahsi fikrim açıp bir çizgi roman okumak bana daha çok keyif veriyor. Bu janradaki oyunların da zaten genel olarak bir noktadan sonra hareketsiz görseller eşliğinde sadece hikaye diyaloglarını okuduğunuz kısımlardan oluştuğu yadsınamaz bir gerçek. Eskiden bu türde çok fazla içerik tüketirdim ama uzun zamandır karşılaşmıyordum. Another Code serisi de benim Remake’leri ile keşfettiğim bir seri oldu. Artık DS’e çıkan Trace Memory (Switch’teki yeni adı Two Memories) ve de Wii’deki Journey Into Lost Memories, iki ayrı kısım olarak tek bir oyunda
birleştirilmiş haldeler.
Switch ile oyunlara getirilmiş yenilikler neler?
Eski sürümlerini oynamadığım için ufak bir araştırma yaptım. Aşağıda DS ve Wii sürümlerinden aldığım fotoğraflar ile beraber karşılaştırmalı olarak Switch’ten kendi çektiğim fotoğrafları inceleyebilirsiniz. Zaten DS’e çıkmış olan oyun Trace Memory, yani bizim şu an inceleyeceğimiz Switch’teki oyunun ilk kısmı, eskiden bayağı garipmiş. Ana karakterimiz Ashley’i yukarıdan aşağı bakan bir kamera ile kontrol ediyormuşuz. Seslendirme de doğal olarak yok. 2005 yılında nerde öyle güzellikler… Wii için geliştirilen ve Trace Memory’e bir sequel olan Journey Into Lost Memories ise point and click yapısında tasarlanmış.
Switch sürümleri tamamen gezilebilir 3D alanlar getirmenin yanı sıra bulmacalara da el atmış. Üstüne üstlük tüm oyuna yenilenmiş ses tasarımı ve seslendirme eklenmiş. Ara sahneler ise sadece aşağıda çıkan konuşma metinleri olmak yerine, çizgi roman havasını daha iyi vermek adına konuşma balonlarıyla yenilenmiş. Ayrıca grafiklerin bir Switch oyununa göre bayağı iyi olmasının yanı sıra çizimlerin de ustaca olduğunu söylemeden geçmeyelim. Hiç şüphesiz Another Code serisine girmek isteyen biriyseniz tercihiniz Switch sürümünden yana olmalı. Geliştici ekibin verdikleri emek, oyunlarına ne kadar tutkuyla bağlı olduklarını kanıtlar nitelikte.
Ashley ve hayırsız babasının bir garip hafıza tazeleme hikayesi!
Ana karakterimiz Ashley’nin yaşadıkları her ne kadar garip ve dinlemesi yer yer merak ettiren bir hikayeye sahip olsa da yapımcıların bunu işlerken gözden kaçırdığı detaylar, beni oyundan ara ara kopardı. İlk oyunun hikayesi yıllar önce bizi terk etmiş babamızın, biyo mühendislik alanı ile ilgili çalışmalar yaptığı bir adaya; Ashley ve halasını buluşmak için çağırmasıyla başlıyor. Daha sonra da hikayemiz bu adadaki konakta eskiden yaşanan bir cinayetin Ashley’nin hikayesiyle de örtüştüğü, gerçeklerin bir bir açığa çıkması ile devam ediyor.
Dediğim gibi ortada bir gizem var ve biz de etraftaki bulmacaları çözerek çeşitli anıları geri toplayarak konakta eskiden yaşamış olan ailenin yaşadıklarını görmeye başlıyoruz. Ancak altını çiziyorum hikaye işlenirken yaşanan çok fazla can sıkıcı nokta var.
Örneğin; oyun gelecekte geçen bir sahne ile başlıyor. Sonrasında da geçmişte yaşanan olayları görmemiz gerek değil mi? Hani Ashley bu noktaya nasıl geldi, bunu görmemiz gerek. Hatırlayın mesela Uncharted 2’yi; Nathan tren kazası geçirmiş halde uyanırdı, sonra oyun geçmişe dönüp o noktaya nasıl geldiğimizi anlatırdı. Bu oyuna da Ashley’i üzerine doğru düşen kayalardan kaçarken görerek başlıyoruz. Sonra geçmişe dönüyoruz ve 20 dakika falan sonra da o taş düşmesi anına geri dönüyoruz. E ne gerek vardı burada flash back vermeye? Dümdüz başlatabilirdiniz oyunu girişten. Ya da bir kapı anahtarı buluyorsunuz sonra kapıyı açmaya gittiğinizde Ashley diyor ki; “Of ya anahtar lazım.”. Ya anahtar elinde canım kızım az önce beraber bulmadık mı? Veya bir plot twist olacaksa oyun bunu ara sahnelerde gözünüze sokuyor falan. Bu gariplikler oyun boyu devam ediyor ve inanın bana sizi atmosferden çok fazla koparıyor.
Two Memories kısmına özel mi peki bu durumlar? Korkarım ki hayır. İkinci kısım Journey Into Lost Memories, birinci kısım ne kadar sıkıcı bir yapıya sahip ise onun beş katı falan daha sıkıcı. Yine ilkinde bir gizem vardı, aile olaylarını araştırıyorduk, hem polisiye hem bilim kurgu tadında ilerliyordu. Ama ikinci kısım… Bomboş ve tamamen uzatılıp, zamanında Wii kullananlardan marka adını kullanarak para koparmak için yapılmış gibi duruyor. Bu sefer detaylarına inmeyeceğim çünkü nerden tutsam elimde kalacak. Genele baktığımızda iki oyunun hikayesi de aslında gerçekten güzel ama bunu anlatma teknikleri yüzünden sonunu görene kadar verdiğiniz emek bir bakmışsınız; “Ya o kadar para verdik bitirelim bari.” etkisi veriyor.
Bu oyun A tuşunuzu bozabilir!
Görsel romanlar yoğun ara sahnelerden oluştuğu için sizin sürekli A tuşuna basıp konuşma okumanız gereken sahneler de oynanış boyunca peş peşe diziliyor. Sürekli etkileşim tuşuna bas bas bas… A tuşunun ömrünü temizinden yarım yıl azaltmışımdır muhtemelen. Böyle bazen dalıyorsunuz, “A. A. A. AY!”. Ne oldu be? Eyvah, önemli bir konuşmayı geçmişsiniz. Ama hiç korkmayın, çünkü bu tür kısımlar içeren ve daha fazla oyuna da gelmesini umduğum Backlog özelliği imdadınıza yetişip tüm eski diyalogları size gösterecektir.
Konuşmalı sahnelerin otomatik şekilde ilerlemesini sağlayabiliyorsunuz tabii ki. Böylece A tuşuna basmaktan kurtuluyorsunuz ama oyun süreniz ciddi manada uzuyordur. Çünkü karakterler çok ağır konuşuyorlar. Böyle konuşma bitince konuşma balonlarının kapanışını bile ağır ağır izliyorsunuz. Gerçi bu ağırlık ne yazık ki oyunun geneline hakim. Yükleme süreleri ne kadar kabul edilebilir uzunlukta olsa da, yükleme ekranlarının sıklığı fena bayıyor. Her yanlış bir tuşa bastığınızda, ekranın fade out animasyonu ile yavaşça kararıp tekrar açılması da çok can sıkıyor. Hani istiyorsun ki hemen geçsin o sahneye ama maalesef bunu engellemişler. Tabii Switch artık eski bir cihaz ve donanımsal yetersizliğini de kabul ediyorum. Ancak bazı yerlerde o uzatma animasyonu koyulmasaydı kesinlikle akıcılık daha iyi olurdu.
Bulmacalarda durum yarı yarıya…
Bulmacalar baştan aşağı yenilenmiş olsa da bence hala eksikleri var. Çözmeleri eğlenceli ve baktınız çok zor geldi, acayip iyi bir ipucu sistemi yapmışlar. Tek tuşla nereye gitmeniz gerektiğini görebiliyorsunuz. Çok zaman kaybettiğinizi hissettiğiniz anlarda hemen ipucunu açıp kapayıp oyununuza devam edebiliyorsunuz. Ben burda Joy Con’ları da kullanarak, daha çok kafa yoran, ilgi çekici bulmacalar görmek isterdim. Bu hali şahsen çok yüzeysel olmuş ve tam potansiyellerini kullandıklarını düşünmüyorum.
Ayrıca oyunda Nintendo Switch’te var! Yani ne kadar oyun bu cihazın adına DAS dese de, Switch bu işte. DAS cihazımızın kamerası ile önemli ipuçlarının fotoğraflarını çekip, daha sonra o fotoğrafları bulmacaları çözerken yardım amaçlı kullanabiliyorsunuz. Kamera ayrıca çektiğiniz görüntüleri, bulmacadaki görüntüyle üst üste bindirip, bazı şifreleri çözmenize de yarıyor. Ayrıca etraftaki QR kodlu origamileri -evet doğru okudunuz- kameraya okutup toplanabilir kayıtlar elde ediyorsunuz. Bunlar çoğu oyundan alışık olduğumuz, hikayeyi daha da derinleştiren metinlerden ibaret. Ayrıca hikaye boyunca adı geçen karakterlerin sürekli güncellenen biyografilerini de okuyabiliyorsunuz.
Envanter sistemi ise güzel özellikler sunsa da nedense ögeler sabit kalıyor. Envanterdekileri kombine etme olayı çok başarılı. Mesela spesifik bir kapı için, iki farklı başa sahip anahtarı birleştirip tek bir anahtar yapmak buna bir örnek. Bu birleştirme sistemine Resident Evil’lardan alışık olsak da böyle bir oyunda görmekte mutlu etti. Ama yine de bazı bulduğum anahtarları otomatik kullansa daha çok memnun olurdum. Çünkü dediğim gibi envanterdeki ögeleri atamıyorsunuz. Bu da sürekli envanterde aşağıya yukarıya bakıp, hangi nesne neredeydi diye aramakla uğraştırıp duruyor.
Gömdün mü, övdün mü anlamadık ya?
Another Code: Recollection cidden güzel bir remake. Hele ki DS ve Wii hallerine ufacık bakınca ortaya çıkardıkları farklar taktir edilesi. Ama ne yazık ki eksikleri de göz yumulamayacak düzeyde.
Bu tek seferlik bir macera ve bir kere bitirdikten sonra bir kere daha dönmek isteyeceğinizi sanmıyorum. İki oyunda toplam 12 saat civarı oynanış sunuyor. 60 dolardan satıldığını da düşünürsek, indirim beklemeniz ya da almayı çok istiyorsanız Nintendo Voucher ile almanız daha mantıklı olacaktır. Evet, görünce ben de şaşırdım ama dağıtımcı Nintendo olduğu için Voucher ile alabiliyorsunuz.
Oyunun ilk kısımını ne kadar sevsem de açıkcası ikinci kısım zulüm gibi geldi. Ellerindeki materyalleri daha iyi ve daha akıcı kullansalardı belki de bana unutamayacağım bir deneyim yaşatabilirlerdi. Bana da bu noktada o klasik lafı söylemek düşüyor dostlar; türü seven biriyseniz şans verebilirsiniz ama aksi taktirde zamanınızı daha çok seveceğiniz oyunlarla geçirebilirsiniz.
