Biraz ritim, biraz bulmaca, bol bol da İskandinav mitolojisi. Gelin, ATONE: Heart of the Elder Tree‘ye birlikte göz atalım.
Ağaçlarımıza sahip çıkalım
İskandinav mitolojisi hakkında önüne çıkan her şeyi tüketen biriyim ve tahmin edebileceğiniz üzere Vikinglere popüler kültürde bu kadar maruz kalmamızdan hiç şikayetçi değilim. Hellblade, Bad North ve Jotun gibi yalayıp yuttuğum ancak adı şu an aklıma gelmeyen pek çok oyun var. Oyunların dışına çıkarsak onların yanına Vikings’i – ölümüne Ragnar Lodbrok – ve geçen yıl severek izlediğim Northman’i de ekleyebilirim pek tabii.
Bu isimlerin her biri bize Vikinglere dair farklı anlatılar sundu. Örneğin Jotun, Valhalla’ya gidebilmek için kendini İskandinav tanrılarına kanıtlamaya çalışan Thora’nın; Hellblade ise sevgilisini geri alabilmek için Helheim’ın kapılarına dayanan Senua’nun hikayesini oyuncularla buluşturmuştu. ATONE da bu iki oyun gibi mitsel bir deneyim sunuyor ve dokuz diyarı birbirine bağlayan dünya ağacı Yggdrasil’i temel alıyor.
Oyunun giriş kısmında Yggdrasil’in koruyucu kabilesi Atone’un reisi Thyon’u kontrol ediyoruz. Akşam vakti kötücül bir güç bütün köyü katlediyor ve biz de onunla savaşırken küçük kızımız Estra’nın gözleri önünde son nefesimizi veriyoruz. Estra, bir gecede köyünden ve ailesinden olarak, uzak diyarlara göç etmek zorunda kalıyor…
Bu trajedinin ardından büyüyen ve ona babasından miras kalan baltasıyla güçlü bir savaşçıya dönüşen Estra, insanların korkunç yaratıklara dönüştüğüne ve en yakınlarını dahi vahşice katlettiklerine şahit oluyor. Dünyanın dengesini sağlayan Yggdrasil’in zehirlendiğini anlayan karakterimiz, bir Atone olarak bu kabusu sonlandırmak için yıllar sonra köyüne doğru bir yolculuğa çıkıyor.
Dağları deldim tek başıma…
ATONE, her anlamda bu yolculuğun etrafında şekilleniyor. Estra ve maceramızın başında bize katılan minik yoldaşımızla, nihai hedefimize ulaşmak için İskandinav mitinde yer alan pek çok diyardan geçiyoruz. Oyuncu, geçtiği yerlerde karşısına çıkan metinlerle mit hakkında bilgilendirilmeye çalışılmış. Senaryonun dayandığı çeşitli hikayeler de yine ara sahneler yoluyla oyuncuya aktarılmış. Bu açıdan ATONE’un oyundan da öte, bir “el kitabı” olarak tasarlandığını söyleyebilirim. Evet, İskandinav mitini halihazırda biliyorsanız bildiklerinizin üstüne pek bir şey eklemiyor ama meraklısı için keyifli bir öğrenme aracı olacağı kesin.
Gelelim oynanış unsurlarına. Yine yolda karşılaştığımız çeşitli bulmacalar ve birtakım ritim bazlı savaşlar, oynanışın temelini oluşturuyor. Ama bunların detayına inmeden önce önemli bir parantez açmam lazım.
Mobil mantalite
Tam adıyla ATONE: Heart of the Elder Tree, aslında 2019 çıkışlı. Oyun geçtiğimiz temmuz ayına kadar sadece Apple Arcade sisteminde mevcuttu ve ancak 27 Ocak’ta PC ve konsol oyuncularıyla (PlayStation 4 ve Nintendo Switch) buluşabildi. Yani anlayacağınız, elimizdeki malzeme özünde bir mobil oyun ve ilerleyen paragraflardaki eleştirilerimin kaynağı da bu. Şayet bu oyunu mobilde oynayıp bitirmiş olsam bu eleştirileri yapmayabilirdim. Ama bir mobil oyunun mantalitesi PC için değerlendirildiğinde doğal olarak sığ kalıyor…
Parantezi kapatayım da oynanış unsurlarını konuşmaya devam edelim. Oyunun bulmaca havuzu yeterli büyüklükte ve geneli bulmacadan ziyade “mantık soruları” gibi. Bu konsept şahsen türevlerinden daha çok ilgimi çekti ama bulmacaların geneli oldukça kolay olduğu için herkese hitap etmeyecektir. Ki, ben de bulmacaların daha zorlayıcı olmasını tercih ederdim. Oyun boyunca takıldıklarımın sayısı taş çatlasın 2-3 tanedir. Örüntü soruları, yapbozlar ve daha nicesi… Mobil taraf için kesinlikle keyifli bir seçki ama aynı formülün PC’de çeşitli defoları oluyor işte. Ama yukarıda da belirttiğim gibi, bence oldukça ilgi çekici bir konsept. Bunun daha doyurucu bir alternatifi varsa kesinlikle onu da denemek isterim.
Savaşlar yukarıda da belirttiğim gibi ritim bazlı. Bu da yine bir diğer ilginç düşünce. En azından PC başında Piano Tiles oynar gibi Loki’yle kapışmak bana öyle geldi. Ritim oyunlarını sevmediğim için seçme hakkım olsa daha başka bir mekaniği yeğlerdim ama bir mobil oyun için oldukça akıllıca bir hamle olduğunu da kabul etmem lazım. Siz sormadan şu sorunuzu da hemen cevaplayayım: Klavye oynanışı baltalamıyor. Hatta oldukça konforlu bir deneyim yaşadığımı söyleyebilirim. O kadar konforluydu ki, koca oyun boyunca bir canım bile gitmedi…
Oyunu normal zorluk seviyesinde bitirdiğim için bunun haksız bir eleştiri olacağını düşünüp, birkaç savaşı bir de oyunu zorlaştırıp tamamladım; sonuç yine değişmedi. Zorluk seviyesinden burada da şikayetçiyim. Telefonundan çeşitli ritim oyunları oynamış biri olarak, bu kolay yapının mobil tarafta da bir karşılık bulabileceğini düşünmüyorum ayrıca. Yorumum çift taraflı yani. Zaten oyunun aksiyon dozajı da bir hayli düşük. Yolculuğumuz boyunca girdiğimiz savaş sayısı bir hayli az. Yani kendimi keyifsiz ve kolay da olsa daha çok savaşın içerisinde bulmak isterdim. Bu anlamda masadan aç kalktım. Aksiyon kısmı olmamış kısaca.
Sanatsal yön ve bazı maruzatlar
ATONE, gerçekten güzel gözüküyor. Aşina olmadığımız; daha köşeli, daha keskin bir tasarım denenmiş ve ekip bunun altından kalkmasını da bilmiş. Tasarıma puan kırmak için didik didik etmeden geçer bir not veriyorum. Ha belki ara sahnelerde bu fikirden bir nebze uzaklaşılabilirdi. Bunu da bir eksiklikten ziyade öznel bir yorum olarak belirtiyorum. Şimdi aklıma geldi vallahi.
Oyunun müziklerini unuttum bile, hepsi bitirdikten hemen sonra aklımdan uçup gitti. Yine de oyun sürem boyunca bu konuda özel bir rahatsızlığımın olmadığını hatırlıyorum. Ara sahnelerde ses kalitesinin ciddi şekilde düşmesiyse değinmeden geçemeyeceğim bir teknik sorun. Bunun haricinde ATONE ile teknik anlamda hiçbir sorun yaşamadığımı, oyunun PC’ye başarıyla kalibre edildiğini söyleyebilirim. Konsol tarafı da muhtemelen öyledir.
