Death Relives İnceleme

Death Relives’ın PC inceleme kopyası, Nyctophile Studios tarafından Atarita’ya gönderilmiştir.

Selam! Bugün sizlerle konsept olarak Aztek Mitolojisi’ni baz alan kısa soluklu bir hayatta kalma-korku oyunu ile karşınızdayım. Kadim yazgılardan kanlı bir yazıt, günümüzde kapımızı çalmış bekliyor. Bu acımasız yolculuğa var mısınız? Hadi, gelin sizlerle incelememizin detaylarına geçelim.

Aztek Mitolojisi, hayatta kalma korku oyunuyla buluşuyor

Hayatta kalma-korku türü dendiğinde açıklama açısından yetersiz kaldığını düşündüğüm bazı durumlar oluyor. İlk olarak bu tür çatısı altında geçen Resident Evil gibi daha aksiyonlu ve düşmanları yenebildiğimiz yapımlar akla geliyor. Fakat her yapım bize bu kadar anlayışlı yaklaşmıyor. Outlast gibi düşmanlara doğru dürüst bir etkimizin olmadığı, daha çok saldırıları savurmaktan ziyade saklanmamızın gerektiği yapımlar da çoğunlukta yer alıyor. Bunlar atmosfer kadar oyundaki aciziyetten ve yarattığı gerilimden oyuncuyu etkilemeyi hedefleyen yapımlar oluyor. İşte, Death Relieves de bu kısma biraz daha yakın.

Mezuniyet gecesi dönüşünde annemizle arabada giderken karşılaştığımız talihsiz olay, bizi Xipe Totec’in tuzağının tam ortasına çekiyor. Annemizi kurtarmak için ormanın derinliklerine dalıyor ve bizi türlü tehlikelerin beklediği malikaneye giriş yapıyoruz. Mitolojik kısmı çıkartırsak konsept olarak herhangi bir korku hikâyesini andırdığını söyleyebiliriz. Açıkçası ilk oynanış videosunu yıllar önce gördüğümde, sanıyorum Scorn’la aynı dönem ilgimi çekmişti, konseptin farklılığından ötürü zihnimde yer edindi. Fakat konsept kadar mekanik ve tür gereği atmosferin de önemli olduğunun altını çizmek gerek.

Saklanarak hayatta kalmaya çalıştığımız korku oyunlarında kaçtığımız düşmandan aciziyet durumunu en iyi yakalayabileceğiniz şeylerden birisi, o şeyin bir Tanrı olmasıdır. Sizden hızlı, sizden güçlü ve yenilmez bir varlık… Buna kısmen yakın bir yaklaşım olarak Resident Evil 2’deki Tyrant’ı örnek verebilirim fakat bu oyunda güvenli odamız bulunmuyor. Oynanış süresinin kısalığını hesaba katacak olursak senaryosal ciddi geçişler harici otomatik kayıt alınmıyor, geri kalanı neredeyse tamamen manuele bırakılmış. Seviye tasarımları Xipe Totec’ten kaçabileceğiniz fakat yer yer aniden karşınıza çıkıp gafil avlanabileceğiniz şekilde dizayn edilmiş. Fakat belli bir mesafeye geldiğinde adım seslerini işitmeye başlamanız bunun önüne geçiyor, hazırlıksız yakalanmanızı mümkünatsız kılıyor.

Oyun kısa süreli ve yüksek tempolu bir deneyim sağlıyor. Yaklaşık 2 saatte bitirebileceğiniz bir düzenekte, kısıtlı alanda çoğunluğu parça bulma ve gerekli yerlere yerleştirme üzerine kurulu bulmacalarla uğraşıyoruz. Gerilim açısından kolay sağlanabilir bir yapı oluşturmakla birlikte benim gibi birazcık bu türü fazla tüketmekten ötürü gerilimi atmosferde arıyorsanız çok sizlik olduğunu söyleyemeyebilirim. Kayıtları bizzat kendiniz almanız gerekeceğinden ve bulmaca süreçlerinde güvenliğinizin garantisi olmadığından gerilimden ziyade kimisi için can sıkıcı bir yapıya bile dönüşebilir. Güzel bir karşılaştırma olacağını düşünerek Devour’dan örnek vereceğim. Eğer onu oynadığınızda korkmak veyahut gerilmek yerine daha çok olsun bitsin gibi bakıyorsanız bu oyun belki sizlik olmayabilir. Onlardan birisi de birazcık benim.

Bu yapıyı bir nebze bozacak bir mekaniğimiz var. Biraz da mitolojinin mekaniksel olarak bizdeki katkılarına gelelim. Az önce kimisine eksi gelebilecek yapıların fazla cezalandırıcı olmasını önlemek için üç adet eşyamız yerleştirilmiş. Birisi ilerlerken gerekli olan malzemeleri, kendi konumumuzu ve düşmanımızın konumunu kuş bakışı bize gösteren bir “kol saati” diyelim. Diğer ikisi de silah ve hançerden oluşuyor. Xipe Totec’ten saklanamayacağınız can alıcı bir andaysanız etrafta bulduğunuz sınırlı sayıdaki mermilerle onu sersemletebilir, düşürebilir ve hançerle işini kısa süreliğine bitirebilirsiniz. Kısa süreliğine diyorum çünkü taktığımız bu “kol saatinden” ötürü canımız yavaş yavaş düşüyor, doldurmamız için rahiplerin kanını akıtmamız gerekiyor. Rahip dediğime bakmayın, daha çok hayalet gibi gözüken ve etrafta fütursuzca dolaşan elemanlar bunlar. Görünmezlik pelerini gibi derinin altına saklandığımızda varlığımızı ruhları duymuyor, arkalarına geçiyoruz ve küt diye işlerini bitiriyoruz.

Kısa ve deneysel yapısı, hayatta kalmanın aciziyet kısmından yaklaşan oyuncuları mücadeleci bir deneyime çağırıyor

Tabii bu da öyle oldu-bitti değil. Öksürürsek, ses yapacak şekilde yürürsek ve yakınlarındayken dolaba girme gibi eylemlere girişirsek Xipe Totec’in odağını üstümüze çekebiliyoruz. Devamlı gezdiği ve hızlı hareket ettiği için bu durumlara dikkat etmek şart. Gezerken muhakkak saklanma alanlarının konumunu ve bir sonraki hamleni düşünerek hareket etmen lazım. Bence asıl gerici unsur da bu zaten. Kaydettiğin vakit aralığında neyi ne kadar yapabileceğinin stresine düşüyorsun. Aralarda şayet özellik olarak kapatmadıysanız ani korku ögeleri de çıkıyor fakat beni etkilemedi, hatta oyunun genel yapısına göre basit buldum. Hikâyesel olarak seçim şekillerini anlıyorum, bu konuda hak da veriyorum ama farklı şekillerde de bu illa yapılabilirmiş gibi geliyor.

Atmosferik açıdan hem başarılı hem de geliştirilebilir buldum. Konsepti kurban etme üzerine kurulu bir Tanrı’nın acımasızlıklarıyla donatılmış modern tapınağında vahşetin biraz daha önplanda olduğu bir kurulum beklerdim. Ses efektlerinin peşimizde olmadığı zamanlarda da kadim hissettiren bir yapı sunduğu bir seçenek oyunu oynarken kafamda dönüp durdu. Tanrı’nın peşimizde olduğunu atmosfer açısından da gerilimle bize verebilirlermiş diye düşünüyorum.

Yazıda olduğu gibi dublajda da Türkçe seçeneğinin konulması, sektörde bu konuda ne kadar büyük eksiklik olduğunu yüzüme vurdu. Bu konuda kendilerini tebrik etmekle birlikte yer yer hem seslendirmede hem de senaryoda yansıyış şeklinde karakterimizde gerçek dışılık sezdiğimi belirtmem gerek. Görüleri karakterimiz değil de oyundan kopuk şekilde biz görüyoruz gibi ya da karakterimizin hobi olarak bunları yaşıyormuş gibi sakin tepkileri bana pek geçmedi. Bu sebepten ve bundan bağımsız da seslendirmeyi yer yer fazla yapay buldum.

Devamlı saklan, araştır, bulmacaya odaklan, saklan, araştır, bulmacayla ilgilen… döngüsünden bıkmazsanız konsept olarak ilgi çekici bir yapım olduğunu düşünüyorum. Mekansal tasarım ve modellemeler bazı anlarda ekran kaydı almalık bir yapı sunarken cesedin üstünü araştırma ve annemizin başta arabaya tam sığmaması gibi durumlar oyun içinde kalite açısından tezatlık yaratmış. Oyun bana devamlı “Güzel ama şu kısımda cilalansa tam olurmuş.” dedirtti. Bununla beraber ne yazık ki bir kere tamamen gidişatıma engel olacak bir hata yaşayarak mekansal bir boşlukta tıkılı kaldım. Muhtemelen oyunun çıkışıyla birlikte giderilmiş bir hatadır, öyle umuyorum, onun dışında zaten kısa bir oyun olduğu için daha fazla üzerine konuşabileceğimiz bir şeyin kaldığını düşünmüyorum.

Bana soracak olursanız konsepte en uygun kısmı oyunun sonu olmuş. Hatta bu konsepti ve senaryoyu benzer şekilde çok daha farklı işleyerek daha başarılı bir dönüt alabileceklerini düşündüm. Fakat oyunu yaparkenki motivasyonları bahsettiğim mekanik mi, yoksa konsept mi, bu kısmı biraz daha önemli.

Yine de bence sektörde bu tarz Mitolojik yapımlar açısından bir açık var. Korku oyunları bu konuda gayet meyve verebilecek bir alan tanıyor. Sadece bu şekilde değil, konseptsel olarak Scorn gibi biyomekanik üzerinden de ilginç işler çıkabilir. Fakat tabii ki de en önemlisi daima mekanik ve oyunun oynanabilir olması. Umarım oynarsanız benim yaşadığım hatadan daha fazlasını yaşamazsınız. Benim tecrübem bu şekilde oldu. Sorunuz, sorununuz varsa yorumlarda bekliyorum. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkürler. Bir sonraki yazıma kadar görüşmek üzere, iyi okumalar ve iyi oyunlar dilerim.